Απόσπασμα.
«…Αόρατα τα χέρια μου και περνάς και περνώντας ανθίζεις – ολόλευκο ανθάκι γιασεμιού, που του γυρίζω απ’ την ανάποδη το μίσχο να ρουφήξω μέλι, όπως μου μάθαιναν παλιά οι φίλοι μου στη γειτονιά παίζοντας μήλα κι «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μέρα ή νύχτα;» Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πώς ξυπνάς κι άραγε πού και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ’ έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνο, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να μαζεύεις τα μαλλιά σου πρωί – κι αλήθεια ποιος θα το μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη «καλημέρα» και να παρακολουθεί τα μάτια σου ν’ ανοίγουν, αυτά τα μάτια που, αν δεν ήταν μάτια, θα ήταν δύο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…»
Για σένα. Μού έχεις κλέψει την καρδιά. Και τώρα;…
erotas 
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ……………..
Η αγαπη δεν αναλυεται με τη λογικη,δεν εκτοπιζεται απ’τισ μεγαλεσ φιλοδοξιεσ η τη διψα του μεγαλειου.Ειναι μια δευτερη ζωη,φυεται μεσα στην ψυχη, θερμενει καθε φλεβα και χτυπαει σε καθε σφυγμο.
@MAΡΙΑ
Είναι όντως απίστευτο απόσπασμα…
@Joana
Συμφωνώ. Η αγάπη έχει πολλές μορφές και ανάλογα με το πώς την βιώνουμε, την εκφράζουμε και την αναλύουμε διαφορετικά. Το θέμα είναι τί μένει στην ψυχούλα του κάθε ανθρώπου. Να είσαι πάντα καλά!
Αναμνησεισ…….,ισωσ πονοσ,δακρια,πληγεσ…….,»…..Τι θα ωφελησει τον ανθρωπο εαν κερδισει τον κοζμο ολο και χασει την ψυχη του?»Εγω παντοσ τελευτεα,το σ’αγαπω το λεω σε λιγοστουσ ανθρωπουσ,σε εκεινουσ που εχουνε ψυχη,αντρεια τιμη και τροπουσ!!!!!